மனிதர்கள் வாழ்கிறார்கள்

இருள் கவிந்த தெரு
கோடை மழை அதட்டிய வெய்யில்

தென்னங் கீற்றின்
நடு ஈர்க்கு என
திடகாத்திரமாய் நிற்கிறது துயர்

நிலம் தின்ற மழை இது
பிணங்களை புணர்ந்தே இறந்த
காற்று இது

பழைய உணர்வெழும்பி
விம்மி அடங்கிற்று ஏக்கம்

நான் தின்ற இராக் கால ஞாபகங்கள்
பதுங்கு குழிக்குள் முளைக்கிறது
பழுப்பு காவி திரண்ட காளான்களென

மரணம் மலிந்த பூமியில் மனிதனாய் நடமாட ஐயுறுகிறேன்

வெறிச்சோடிய அறைகளில் மலைகளை சுமந்த மனிதர்கள்
இப்போதும் வாழ்கிறார்கள் திராணி அற்று கருவில் காந்தழ் பூக்கும்
வேதனை பெரு வெளி இவர்களுடையது

பிணம் அடுக்கிய நடை பாதைகளில்
நிம்மதி இழந்த மனிதர்கள் நாங்கள் பொம்மைகள் இல்லா உலகில் சில காலம் பொம்மைகளென அவர்களுக்கு நாங்கள் ஆனோம்

கை வேறு
கால வேறு
தலை வேறு
என
களற்றி எறிந்தார்கள் எங்களை

சுவாசிக்கும் எல்லாமே மனிதர்கள் என்றால் நாங்களும் மனிதர்கள்தான்...

-ஸமான்